roberthist

Życie matki Mikołaja II można opisać jak bajkę Andersena lub Puszkina. Bez szczęśliwego końca. Można zacząć tak. W ubogim duńskim królestwie żyła sobie piękna księżniczka Dagmara, której szczęśliwy los przystojnego carewicza Mikołaja na przyszłego męża wybrał. Narzeczeni bardzo się kochali, ale przyszła choroba i zabrała wielkiego księcia na tamten świat. Pojawił się młodszy brat carewicza, równie przystojny Aleksander. Był on zaprzeczeniem zmarłego Mikołaja. Szerokich horyzontów nie miał, a świat oceniał przez perspektywę nieomylności autokraty. Według niego zachód winien Rosji bezwzględny szacunek a poddani jego ojca cara Aleksandra II winni mu posłuszeństwo. Żadnych buntów, żadnych demonstracji i okazywania zwątpienia wobec nieomylności władcy. Księżniczce Dagmarze to nie przeszkadzało w narzeczonym. Szybko po wyjściu za mąż, zostawszy żoną następcy rosyjskiego tronu zasmakowała w sukniach, klejnotach i balach. Niestety „biedna” dziewczyna nie miała pojęcia, że stała się księżniczką

„W obłoku prochu strzelniczego na arenie dziejów pojawia się nowa postać. Walczył ze średniowieczną ciemnotą i wielowiekowym wstecznictwem by stworzyć nowoczesny naród rosyjski” Tak zaczyna się mniej więcej każdy dokument o gospodarzach moskiewskiego Kremla. Niekłamany zachwyt intelektualistów zachodnich nad bogactwem tego miejsca i osobowością przez wieki tam zamieszkających rosyjskich potem radzieckich władców każe nam puknąć się w czoło. Co oni wygadują? Co za bzdury?! Jedną z tych postaci jest Piotra I Aleksejewicza Romanowa przez potomnych nazywany „Wielkim”. Zostawiam to w cudzysłowie nie przez przypadek. Ponieważ jego wielkość jest efektem dobrej propagandy cara i niestety braku krytycznego myślenia o nim i Rosji, które wykazuje zachód po dzień dzisiejszy. Nazywa się to także ignorancja. Przekonanie o wielkości cara i jego następców wynika z patrzenia wyłącznie na elity, o społeczeństwie rosyjskim nikt nie chce myśleć. To ono poniosło największy koszt rządów Romanowów. Chłopi r